Mijn autoramen waren vanochtend aan de binnenkant beslagen, waardoor ik vanachter het stuur lastig naar buiten kon kijken. Een tikkeltje ongeduldig ging ik toch rijden. Dat was natuurlijk best lastig en soms zelfs gevaarlijk. Zeker op de momenten dat de opkomende zon door de voorruit scheen en mijn zicht nog meer belemmerd werd. Hoe kon ik ze zo snel mogelijk glashelder krijgen?

Ik draaide aan wat ventilatieknoppen in de hoop dat mijn zicht daardoor snel zou verbeteren. Het hielp helaas niet meteen. Ik gebruikte vervolgens een ruitenwissertje, zodat ik toch een klein beetje zicht op ooghoogte kreeg. Maar dat zicht had ik helaas telkens maar even. Steeds als het zicht helder was, besloegen de ramen weer opnieuw.

Troebel zicht door stress, onzekerheid en angst

Die beslagen ramen deden me ineens zo denken aan hoe wij soms omgaan met ongewenste ervaringen. Bijvoorbeeld als we het even niet meer zo helder zien in situaties van stress, onzekerheid of angst. Er zijn dan heel veel gedachtes. Gedachtes die vaak alle kanten opschieten. Gedachtes met allerlei oordelen, oorzaken en oplossingen.

Die gedachtes worden vergezeld door allerlei gevoelens en fysieke sensaties. Die voelen niet fijn. Ongemakkelijk zelfs. Daar hebben we last van en willen we het liefst meteen vanaf. We draaien dan aan (figuurlijke) ventilatieknoppen voor wat lucht of schakelen hulp in de hoop dat ongemakkelijke gevoel uit te kunnen wissen.

“If the only thing people learned was not to be afraid of their experience, that alone would change the world.”

– sydney banks

Wat zou er gebeuren als die wazigheid met dat ongemakkelijke gevoel er gewoon mag zijn? Dat we er niets mee doen? Ik hoor je al denken: “Nietsdoen? Dat kan ik niet hoor.” Precies! Nietsdoen gaat je inderdaad echt niet lukken. Je bent als mens echt altijd wel in beweging.

Zoals ik dit verhaaltje ineens spontaan schreef. Ondanks de beslagen ramen was ik een half uur te vroeg op mijn afspraak. Ik zat daarom nog even in mijn auto op een parkeerplaats en deed… even helemaal niets. Voordat ik het zelf doorhad, rolden ineens deze letters uit mijn vingers. Het ging gewoon vanzelf.

En die ramen? Die waren al een uurtje glashelder. Ook dat ging vanzelf. Daar hoefde ik niets voor te doen. Zelfs niet ‘bewust nietsdoen’. Het gebeurde gewoon.