Wat doe jij als je stress hebt?

Onlangs kreeg ik deze vraag in een online inspiratiesessie. De vragenstelster verwachtte vast een van deze standaardantwoorden:

• • “Dan ga ik een rondje lopen om mijn hoofd leeg te maken.”
  • “Dan rol ik mijn yogamatje uit voor een ontspannende sessie.”
  • “Dan doe ik een ademhalingsoefening om tot rust te komen.”

Dit klinken in eerste instantie als logische antwoorden. Zeker omdat ik regelmatig op een yogamatje te vinden ben en naast mijn werk als trainer ook yogadocent ben. Bovendien denken we vaak dat we iets moeten doen om stress kwijt te raken. Dat vervelende gevoel voelt ook zo echt! Ik antwoordde echter met: “Ik weet het niet.” Want niet door yoga, maar juist in het ‘niet weten’ vind ik mijn rust.

Ik weet het niet

Ja, ik zei het echt: “Ik weet het niet wat ik doe als ik stress heb.” Ze nam daar echter geen genoegen mee en vroeg naar mijn laatste stressmoment. Ik haalde een situatie op mijn werk aan, maar die vond ze niet stressvol genoeg. Dus ik deelde een verdrietige ervaring van vorig jaar, maar die vond ze té heftig. Dit laat al mooi zien hoe verschillend we stress ervaren. Wat voor de één een drama is, stelt voor de ander niets voor.

Ik probeerde het nog eens, omdat de situatie eigenlijk ook helemaal niet uitmaakt: “Sorry, maar ik weet het echt niet wat ik doe als ik in de toekomst weer eens stress heb.”

Natuurlijk had ik een lijstje kunnen opdreunen van dingen die ik ooit deed. Wellicht had ik haar dan verteld dat ik weleens naar het toilet ga, terwijl ik helemaal niet moet. Gewoon om even aan de drukte te ontsnappen. Niet voor niets hangt er bij mij thuis op het toilet deze tekst van Judith Agaath: “Soms ga ik naar de wc, maar dan hoef ik eigenlijk niet, maar sociaal gezien moet ik wel (nodig).”

Maar wat ik ooit deed, zegt natuurlijk niets over hoe ik de volgende keer reageer. Bovendien helpt naar het toilet gaan echt niet altijd hoor.

Wat ik wél weet

Heb je er ooit bij stilgestaan dat we stressvolle gedachten voelen in ons lichaam? Dat voelt vaak heel onrustig en ongemakkelijk, toch? Zo ongemakkelijk zelfs, dat we de stressvolle gedachten dan als heel echt, als dé waarheid, ervaren. We zijn dan – volkomen onschuldig – vergeten dat gedachten van zichzelf eigenlijk niets betekenen en zelfs al onderweg zijn om weg te gaan.

Maar bovenal zijn we dan vergeten dat we een innerlijke wijsheid hebben. Die wijsheid wijst ons de weg. Welke weg? Dat weet je vooraf niet. Wat ik voorheen nog niet doorhad, is dat we allemaal altijd al met die wijsheid verbonden zijn. Of je het nou weet of niet. Je hoeft er dus niets voor te doen om verbinding te maken. Het is alsof je altijd al verbonden bent met een GPS. Ook als je voor je gevoel de weg even helemaal kwijt bent.

Stress nodigt je uit

Je zou dat nare stressgevoel in je lijf ook kunnen zien als een uitnodiging om een punt te zetten achter al die verhalen in je hoofd. Want zoals Sydney Banks (die de 3 principes ooit beschreef) zo mooi verwoordde: “Je bent maar één gedachte verwijderd van datgene wat je zoekt.” Stress wordt dan een liefdevolle uitnodiging om weer aanwezig te zijn in het moment. En van daaruit gebeurt er dan altijd wel iets. Of niet, want misschien is dat nietsdoen juist wat dan nodig is. Je kunt het van tevoren niet weten he?

Wat is er eigenlijk mis met stress?

Een andere deelnemer in dezelfde online sessie over ontspannen werken merkte vervolgens op: “Maar wat is er eigenlijk mis met stress?” Die vond ik zo treffend! Want ja, wat is er eigenlijk mis met stress of ander ongemak?

Misschien roept dit nu weerstand bij jou op. Want als je midden in de stress zit, wil je natuurlijk helemaal niet horen dat er ‘niets mis’ is met stress. Dan denk je nu vast iets van: “Als je te lang in stress blijft hangen, dan wordt het alleen maar erger hoor.”

Voor je het weet, dendert de gedachtentrein door:

• “Als ik te lang stress heb, krijg ik klachten.”
• “Als die klachten aanhouden, kan ik niet meer werken.”
• “Als ik niet meer kan werken, dan…”

En zo fantaseer je in een paar seconden een complete ramp bij elkaar. Ik schreef over die gedachtentrein al eerder in dit blog: Hoe kom ik van al die gedachten af?

Het lijkt wel alsof de drang om van stress af te willen, de gedachtentrein langer laat duren! Alsof je een woelige plas water probeert te kalmeren door erin te roeren. Dat gaat natuurlijk niet lukken. Het doet me denken aan deze bekende uitspraak:

Juist het niet weten geeft rust

Misschien begrijp je nu beter waarom ik echt niet weet wat ik de volgende keer doe als ik stress ervaar? Er gebeurt altijd iets. Wat dat is? Dat weet ik nú dus nog niet. Wijsheid wijst me de weg. Hoe voelt het voor jou om het echt niet te weten wat je doet bij stress? Ik mijmer er graag met je over verder.