Je werk is soms behoorlijk turbulent. Deadlines stapelen zich op, de inbox lijkt wel een bodemloze put, je holt maar van de ene meeting naar de andere. Het thuisfront vraagt ook continu om aandacht. Gek word je van al die onrust in je kop. Alsof je constant tegen de wind in moet vechten en de weg kwijt bent. Kan dat niet wat makkelijker? Ja, het kan makkelijker. Je hoeft er zelfs niets voor te doen. Je hoeft alleen maar iets te zien. Vlieg maar even met mij mee…

Onrust in de lucht

Laatst, toen ik een sportvliegtuigje mocht besturen, kwam ik in een situatie van onrust terecht. We kwamen namelijk thermieken tegen. Althans dat denk en voel je. Want deze opstijgingen van warme lucht kun je helemaal niet zien. Maar je voelt ze dus wel. Het toestel wordt in de thermiek namelijk onrustig; het danst dan wat heen en weer. Als een soort tuimelaar zeg maar.

Mijn eerste impuls was om in te grijpen. Een beweging van het toestel naar links? Ik stuurde naar rechts. Begon het toestel te dalen? Ik probeerde het omhoog te liften. Mijn lichaam werkte trouwens ook keihard mee. Het leunde tegen de richting in waar het vliegtuig naartoe bewoog en mijn hand klemde zich krampachtig vast rond de stuurknuppel. Het effect? Alleen maar meer spanning en onrust!

Toen zei de vlieginstructeur: “Je mag ontspannen, Natasja. Houd de stuurknuppel alleen maar losjes vast met 3 vingers en blijf gewoon rechtop zitten.” Wat denk je dat er toen gebeurde? Het vliegtuig stabiliseerde zich vanzelf.

Vanzelf ontspannen

Deze ervaring deed me denken aan hoe wij vaak omgaan met onrust, of het nu op het werk is of thuis. Je hebt bijvoorbeeld veel stressvolle gedachten met zorgen of onzekerheden over de toekomst. Die gedachten zijn net zoals thermieken. Je gedachten zijn onzichtbaar, maar wel voelbaar in je lijf. Ineens heb je knallende koppijn, hartkloppingen, oorsuizen of een ander vervelend gevoel in je lichaam.

Voor mij lijkt het erop dat we dan altijd meteen van dat nare gevoel af willen. Het liefst wel een beetje snel natuurlijk. Meteen. Dus we proberen die onrust dan te beteugelen door krampachtig te reageren. We willen bijsturen door bijvoorbeeld de tegenovergestelde richting in te gaan (zoals omdenken) of proberen het als een roze olifant te negeren. Maar herken je ook dat zowel het omdenken als het negeren eigenlijk verzetten is tegen de situatie? Terwijl juist het verzetten voor nog meer onrust en ongemak zorgt!

Herken de kramp

Wat behulpzaam kan zijn is de kramp herkennen in jouw momenten van onrust. Dat is het enige. Alleen maar herkennen dat je in een kramp schiet. Alsof de kramp jou een signaal geeft (als een soort instructeur die jou liefdevol herinnert) dat je de verkeerde richting op aan het vliegen… uuuuh denken bent.

Het moment dat je je dát realiseert is echt al genoeg. Meer hoef je niet te doen. Want exact op het moment van die realisatie ben je al daar waar je wil zijn. Onderweg naar ontspanning. Het is echt de kortste route. Want ook ‘jouw toestel’ stabiliseert zich vanzelf. En neem dit nou niet van mij aan. Maar kijk vandaag gewoon eens naar jouw momenten van kramp. Ik zou bijna nog willen zeggen: Maak van je kramp dan geen ramp, maar herken de damp…

Tijdens mijn vlucht kreeg ik nog een helder inzicht. Daarover hoor je mij praten in mijn podcastaflevering 62: Van thermiek naar basiliek. Spreekt jou het moeiteloze van de 3 principes aan en zou jij je hier weleens verder in willen verdiepen? Kijk dan eens naar deze methodeloze training.  

Werk voelt soms net als een contactsport. We zijn de hele dag in gesprek met collega’s, coachees, klanten, en ga zo maar door. Die gesprekken kunnen knap lastig zijn, zeker als het niet helemaal lekker loopt. Zelfs als je allerlei coachingsopleidingen of communicatiecursussen hebt gevolgd, kan de communicatie soms stroef verlopen. “Hallo, heb jij soms een cursus gevolgd ofzo?” Deep listening kan jou helpen. En niet alleen bij de communicatie op de werkvloer of binnen je bedrijf trouwens. Lees maar.

Wat is deep listening eigenlijk?

Het woord ‘deep listening’ suggereert dat er iets te doen is (luisteren) en dan ook nog op een bepaalde manier (diep). Maar het is geen vaardigheid of luistertechniek. Het gaat verder dan het horen van woorden. Het is eerder een staat van zijn. Een staat van leegte, zoals een blanco pagina. Zonder oordeel. Waardoor je perspectief wordt vergroot en je blik opener.

Het voelt voor mij alsof ik bewust ben van de ruimte tussen de woorden. Zoals er nu ook ruimte is tussen deze woorden die je nu leest. De ruimte in de spaties dus. En hoe bewuster je daarvan wordt, hoe meer ruimte er lijkt te komen. Misschien wel omdat je sneller een punt achter je verhaal in je hoofd zet. De spaties worden dan een enter en misschien wel een witregel met leegte.

Zoals hier.

Nu.

Wat maakt met aandacht luisteren zo moeilijk?

Het enige wat luisteren naar die ruimte (sommigen noemen het de stilte) zo lastig maakt zijn onze gedachten. Veel mensen realiseren zich in het begin niet dat het echt alleen maar gedachten zijn die in de weg staan om echt met aandacht te luisteren. Ons denken lijkt echter elke stilte weer te vullen.

Misschien denk je nu ook wel: maar hoe zit het dan met de geluiden om me heen? Die leiden mij toch ook af? Dat snap ik dat je dat denkt. Maar eigenlijk hebben we geen last van geluidsoverlast, maar van gedachtenoverlast… Ik leg het je uit met een voorbeeld.

De hond van onze buren blaft soms uren achter elkaar, en daar heb ik regelmatig een mening over. Zeker als ik thuis even lekker rustig dacht te kunnen werken. Maar hoe kan ik de blaffende hond ervaren? Omdat er denken in bewustzijn is. Ik kan zelfs denken (en me irriteren) aan de hond als ik helemaal niet thuis ben. Er zijn ook momenten dat de hond blaft, mijn partner het wel hoort (die notabene slechthorend is) en ik – thuis naast hem zittend – het totaal niet hoor. Zonder mijn gedachten kan ik die hond echt niet ervaren. Vandaar dus gedachtenoverlast… 😉

Naar wie of wat luister je eigenlijk?

Het zijn natuurlijk niet alleen dit soort afleidende gedachten die voorbij komen tijdens gesprekken. Bij de tientallen mensen die een dag deep listening volgden, kwamen vooral gedachten met oordelen naar voren. Van oordelen over zichzelf (“Luister ik nu wel goed genoeg? Zit mijn haar eigenlijk wel goed? Ja maar, nu lijk ik ineens niet geïnteresseerd?) tot aan oordelen over het vertelde verhaal of de verteller (“Daar ben ik het niet mee eens. Wat vertelt ze dat onduidelijk zeg. Ooh, wat leuk dat heb ik ook.”).

Als de deelnemers het geen oordelen noemen, dan noemen ze het vaak vergelijken. Dat ze bijvoorbeeld al luisterend stiekem zaten te vergelijken met eerdere verhalen of persoonlijke ervaringen. Als je veel klantgesprekken hebt, herken je daarnaast wellicht ook dat je al luisterend vaak een antwoord aan het formuleren bent. Misschien wel meteen met de oplossing. Ook die hoor ik vaak (en herken ik heel stiekem zelf ook wel…).

Jij vindt je eigen gedachten meestal belangrijker dan je gesprekspartner.

Klinkt nu misschien een beetje direct als ik dit zo schrijf. En ook nog eens vetgedrukt. Maar wees gerust. Ik bedoel het niet persoonlijk. Het gebeurt in alle onschuld hoor dat je denkt. Die gedachten verschijnen nou eenmaal vanuit het niets, waarin ze ook weer verdwijnen.

Net zoals de woorden hier op papier verschijnen op de blanco achtergrond en straks, als jij klaar bent met lezen, volkomen automatisch uit je bewustzijn verdwijnen. Maar je luistert nu vast ook meer naar de woorden in jouw hoofd, dan dat je bewust bent van de lege ruimte achter deze woorden hier op je beeldscherm, toch? 

Bewust zijn van gedachten is al genoeg als opening naar deep listening.

Je hoeft verder niets met al die gedachten te doen. Dus je hoeft er zelfs geen trucje op los te laten. Ik vergelijk het in mijn methodeloze training Minder Ploeteren Meer Plezier vaak met een tickertape op televisie. Je kent het vast wel van sport – en nieuwszenders met onderin een lopende band met andere sportuitslagen, beursstanden en breaking news. Het verschijnt in beeld en verdwijnt ook weer als vanzelf uit beeld. Het herhaalt en repeteert zich regelmatig totdat er – na soms even een stilte – ander nieuws verschijnt. Net zoals dat bij jou vast ook regelmatig in je hoofd gebeurt. Je kunt naar de tickertape kijken, maar dan mis je het hoofdprogramma. Dan mis je wat daadwerkelijk in het NU gezien en/of gehoord mag worden. Je hoeft je dus alleen maar bewust te zijn van die gedachten en je bent er al.

Diep luisteren is iets anders dan actief luisteren.

Het gevaar van bewust zijn van je gedachten is wel dat je ineens heel actief gaat zitten luisteren naar woorden. Dat is echter geen deep listening, maar meer actief luisteren; een luistertechniek, waarbij er iets actiefs, bijna krampachtig zelfs, door jou gedaan of bereikt moet worden. Je wil dan bijvoorbeeld letterlijk de woorden verstaan. Dat kan trouwens soms super handig zijn hoor, als je bijvoorbeeld een offerte- of websitetekst moet schrijven en je daarin typische uitspraken van je klant wil gebruiken. Al zijn er dan nog steeds klanten die zeggen: “Maar dat bedoelde ik helemaal niet.” Dat gebeurt vaak als je de woorden te letterlijk neemt. Dat zou je kunnen vergelijken met een doorverwijzing om je oor te laten amputeren als je tegen de huisarts zegt dat je oorpijn hebt.

Diep luisteren is dus niet het letterlijk nemen van woorden. Je mag echt een stuk luier zijn. Een deelnemer noemde het lazy listening. “Heerlijk, ik hoef niets te onthouden.”

Luisteren naar de stilte tussen de regen

Jack Pransky vergelijkt deep listening met luisteren naar de stilte tussen de regen. Mooi he? Als je echt alleen daarnaar luistert, is er namelijk niets aan de hand. Dan is er alleen maar stilte. Totdat je er een betekenis aan geeft. (“Regent het nu al weer? O nee, ik ben een paraplu vergeten. Ik haat regen”) In die stilte tussen de regendruppels kun je wegvallen in een vorm van serene rust en ruimte. In verbinding.

Waarom zou je eigenlijk voorbij de woorden willen luisteren?

Er is nog iets wat ik ontzettend boeiend vind aan deep listening. Ik schreef al eerder dat het geen vaardigheid is; het is een staat van zijn. Een staat van stilte, die je herinnert aan wat we in de 3 principes ‘Universal Mind’ noemen, oftewel de universele levensenergie. Aan de oneindige intelligentie die achter het leven schuilgaat. Die veel slimmer is dan jouw persoonlijke brein kan bevatten. 

Wanneer je écht (lekker lui) luistert, gebeuren er wonderlijke dingen. Deze intelligentie fluistert ons woorden in die we zelf nooit hadden kunnen bedenken. En vaak gebeurt dit niet eens bij ons, de coach, leidinggevende of verkoper, maar juist bij de gesprekspartner. Die wijsheid zit namelijk in iedereen, ook als je je daar niet bewust van bent. Deep listening brengt mensen bij wat ze mogen horen. Het fungeert als een gids die naar die innerlijke wijsheid leidt.

Simpelweg aanwezig zijn

Neem bijvoorbeeld een recent gesprek dat ik had met een coachee die zich zorgen maakte over haar financiën. Ondanks dat ze genoeg geld op haar rekening had staan en ze werk had, bleef ze piekeren of ze in de toekomst wel voldoende zou hebben. Ze lag er zelfs nachten van wakker. Totdat er plotseling tijdens het gesprek – out of the blue – een inzicht bij haar opkwam dat al haar zorgen ongegrond waren. Het was ineens heel helder voor haar. Haar zorgen smolten weg als sneeuw voor de zon. Door haar eigen inzichten. Vanuit haar eigen innerlijke wijsheid. 

Dit brengt mij bij het unieke van coaching vanuit de drie principes. Een facilitator, mentor of coach (welk naam je het beestje maar wil geven) binnen dit paradigma geeft je geen adviezen of tips en schrijft je niets voor. In plaats daarvan leiden ze je – soms dus via deep listening – terug naar de bron van jouw ervaring, En het zal je niet verbazen, die ligt dus voorbij de woorden.

Lijkt deep listening jou nu wel wat? Ik faciliteer samen met Loes Huijer regelmatig dagen deep listening voor open inschrijvers. Deze dag is uiteraard ook mogelijk binnen jouw organisatie als je de communicatie en samenwerking in jouw team wil verbeteren of betere gesprekken wil voeren met klanten.

Lukt het maar niet om je passie of purpose te vinden? Ik herken het. Het is voor mij ook jarenlang een zoektocht geweest. Wat vind ik nou echt leuk. Waar ben ik nou echt goed in? Wie wil ik eigenlijk zijn? Wat wil ik met mijn leven? Hoe harder ik zocht, hoe verder ik ervandaan leek te gaan.

Tegelijkertijd geniet ik enorm van mensen met een passie. Dat plezier, die stralende ogen, hun enthousiasme en bezieling. Ze gaan ergens helemaal in op, doelloos, alsof de wereld even stilstaat. Ik kan zo blij worden van die energie. Zelfs als datgene waarin zij zich vastbijten mij totaal niet interesseert.

“Je hebt een passie voor Passie!”

Dat zei ooit iemand tegen mij. Daar lijkt het wel op he? Ik schrijf Passie nu trouwens bewust met een hoofdletter. Want er lijkt voor mij een verschil te zijn tussen passie en Passie. Want sinds dat ik de werking van onze menselijke ervaring pas zie (deze woordspeling moest er even in, haha), is het voor mij einde zoektocht. Wat ik dan gezien heb? Wat onze ware natuur is en dat is…. Pure Passie! Ik leg je uit wat ik bedoel.

Heel veel denken

Als je zoekt naar een passie (met een kleine letter p dus) of iets wat je leuk vindt, heb je waarschijnlijk heel veel gekwek in je hoofd. Want wees eerlijk: jij hebt het nu waarschijnlijk niet echt naar je zin op je werk. Je doet het werk bijvoorbeeld al een tijdje of het is toch niet helemaal je droombaan. Je komt regelmatig moe of futloos thuis. Je hebt slapeloze nachten, omdat je maar ligt te malen. Dat zou je anders willen. Je verlangt naar iets anders dan zoals het NU is. Maar naar wat dan?

Ja, naar WAT zoek je eigenlijk?

In mijn zoektocht werd ik door loopbaancoaches regelmatig aangemoedigd om ‘mijn passie of purpose’ te vinden in de kleine dingen om me heen, of wat ik in mijn jeugd leuk vond en wat ik zo in die andere mensen bewonder. Dat moest ik dan opschrijven. Nou toen ging mijn denktrein razendsnel rijden en zelfs ontsporen met nare gedachten. Ik wist het namelijk gewoon echt niet! “Helluuuup! Wat doe ik hier eigenlijk op deze aardbol…?”

In die tijd vond ik wijntjes drinken met vriendinnen trouwens het allerleukste om te doen. Maar dat leek me – ondanks het advies om vooral meer te doen wat ik leuk vind – toch niet zo verstandig om dat vaker te gaan doen…

Met de kennis van de 3 principes zie ik nu dat op die manier zoeken echt volkomen nutteloos was. Dingen die ik vroeger als klein meisje immers leuk vond (denk aan turnen, met poppen spelen en kleding naaien) boeien mij nu totaal niet meer. Ook de dingen waarin die mooie mensen zich verliezen interesseren mij vaak niet. Zij gaan bijvoorbeeld helemaal op in stamboomonderzoeken, paardrijden, zingen of schilderen. Nou mij niet gezien hoor. Althans, op dit moment niet…

Passie zit natuurlijk ook niet in ‘iets’.

Als passie in ‘iets’ zit, zou iedereen hetzelfde doen. Passie wordt bovendien vaak maar tijdelijk ervaren. Zo ken ik iemand die van haar passie haar werk maakte en het ineens niet meer zo leuk vond. Er kwam ineens zoveel denken bij… over geld vragen, zichtbaar zijn, de boer op moeten met haar aanbod. Spontaan was ze haar hobby én passie kwijt!

Dus terug: wat zoek je nou eigenlijk?

Datgene wat je zoekt is echt dichterbij dan dat je denkt. Je vindt het alleen niet door er meer over na te denken en het buiten je te zoeken. Natuurlijk mag je best om je heen kijken. Ik sluit niets uit. Alleen niets van buitenaf geeft jou die passie, dat vuur, wat je zoekt. Het is  zinvoller om naar binnen te kijken, naar de ruimte tussen en voor(bij) de woorden.

Mensen die Passie (met een hoofdletter dus) ervaren, lijken immers juist helemaal niet te denken! Je herkent die momenten zelf vast ook. Ook al is het maar een glimp of even kort een subtiel gevoel. Je bent er vaak pas achteraf van bewust en niet in het moment zelf. Het zijn namelijk die momenten waarin er even geen tijd en ruimte lijken te bestaan. Je vergeet de klok. Je denkt niet aan waar je op dat moment bent. Er is ook even helemaal geen “ik” of “zoektocht”. Je gaat helemaal op in het NU. Zonder verleden of toekomst. Er wordt heel natuurlijk geleefd en gecreëerd zonder dat daar gedachten over zijn.

Een volkomen natuurlijke expressie

Dat vormloze (zonder tijd, ruimte en materie) noemt Sydney Banks die de 3 principes ooit beschreef: het principe Mind. (Jaja, ook weer met een hoofdletter, omdat het iets anders is dan jouw persoonlijke brein.) En Eckhart Tolle heeft het vaak over het NU of de Stilte. Je zou het ook je ware natuur of de universele levensenergie kunnen noemen. Van daaruit wordt alles, iedere ervaring, moeiteloos gecreëerd. Een volkomen natuurlijke expressie. Dat is Pure Passie!

Passie is geen bestemming

Dus dreig je toch weer even op zoek te gaan naar een passie? Omdat je je afvraagt of dít het nou is of niet helemaal op je plek lijkt te zitten? Herinner je weer even dat jouw bezieling dichterbij is dan dat je denkt. Passie is geen bestemming, maar een staat van zijn. Nogmaals, die vind je niet buiten je, maar van binnen. Het is er al, in die stille ruimte voor(bij) je gedachten.  Het is er al. Het IS…

Vind je het leuk om hierover verder te mijmeren?

• Luister naar aflevering 56 van mijn podcast over je pure passie vinden
• Doe mee aan mijn online inspiratiesessie op de eerste vrijdagochtend van de maand
• Geef je op voor een dagretreat of de methodeloze maandtraining

Herken je ook dat stemmetje in je hoofd over geld? Bijvoorbeeld als je twijfelt over je baan, als je een onverwachte financiële tegenvaller hebt of als jij je afvraagt of je nog wel voldoende buffer op de bankrekening hebt voor het geval het nodig is. Het begint met het zien van een getal op je bankrekening, maar al snel lijkt het alsof je zonder eten naar bed moet. Je hebt geldzorgen.

Geldzorgen hebben we bijna allemaal. Of je nou een ondernemer of in loondienst bent. Of je nou rijk of arm bent. Of je nou wel of geen koophuis (of zelfs meerdere huizen) hebt. Of je nou wel of geen kinderen, personeel of partner hebt. Toch lijken geldzorgen nog steeds een taboe te zijn. We praten er liever niet over, maar denken er des te meer over. Met stress tot gevolg.

Potje onrust

Zelf had ik begin dit jaar zo’n stemmetje over geld. Ik twijfelde toen of ik zou stoppen met bepaalde opdrachten. Opdrachten waarmee ik makkelijk, zonder al teveel inspanningen, meer dan genoeg geld verdiende. Dan keek ik weleens naar mijn bankrekening en rekende ik uit hoeveel ik in buffer had om een tijdje zonder opdrachten te zitten. Er kwam toen een keer op om mijn zakelijke spaarrekening in 3 potjes te verdelen: een potje voor de Belasting, een potje voor een Buffer en een potje voor een Bonus voor leuke dingen. Ik had vooral lol om de namen van de potjes (viel jou de 3 B’s ook op?), dan dat ik plezier had om de verdeling. Want dit geknutsel met cijfers gaf mij toch een potje onrust! Voor mijn gevoel had ik nu namelijk ineens minder geld, terwijl ik echt geen euro minder op de bankrekening had. Grappig hè?

Geldzorgen versus geldproblemen

Ineens zag ik het verschil tussen een geldzorg en een geldprobleem. Stel nou namelijk dat ik echt geen rode rotcent meer in de potjes zou hebben, diep in de schulden zit, er nooit meer geld binnenkomt, ik ook niet meer kan werken of iets kan verkopen en er ondertussen wel rekeningen betaald moeten worden…, ja dan heb ik een geldprobleem. Maar dat was op dat moment helemaal niet aan de orde. Er waren alleen horrorgedachten dat het zover zou kunnen komen! In een denkbeeldige toekomst dus.

In het NU is er nooit een (geld)probleem

Eigenlijk is er in het NU nooit een probleem. Dus ook geen geldprobleem. Totdat je ineens spontaan aan geldtekorten denkt en wat dat dan betekent. Of beter gezegd: totdat er geldgedachten voorbijkomen. Want jij denkt niet expres aan geld. Dat gebeurt vanzelf. Je drukte immers niet op de “laat ik mij nu eens heerlijk zorgen maken over geld”-button, toch? Het gebeurt gewoon.

En voordat je het doorhebt, maak je van je geldzorgen een geldprobleem. Die natuurlijk door ons bewustzijn levensecht worden gemaakt via allerlei fysieke sensaties. Van die onrust willen we af, dus gaan we sleutelen en nog meer denken, denken en denken. Hoe langer je eraan denkt, hoe heftiger je probleem: financiële crisis! Wat dan behulpzaam kan zijn om te zien van waaruit die gedachten opduiken.

Van waaruit duiken gedachten op?

Voor mij voelt het alsof alle gedachten, dus ook zorgelijke én zorgeloze gedachten, oppoppen vanuit ‘het niets’. Ik noem het vaak: out of te blue. Alsof mijn gedachten wolkjes zijn die verschijnen én ook weer verdwijnen in die oneindige blauwe lucht. Dat herkennen helpt. Wetende dat alle (gedachte)wolkjes tijdelijk zijn en vanzelf weer verdwijnen als sneeuw voor de zon.

Je bent er maar één gedachte vandaan, zou Sydney Banks zeggen die de 3 principes ooit beschreef. Dan ontstaat er weer helderheid en opent zich een oneindig potentieel aan frisse mogelijkheden om van je geldzorgen geen probleem meer te maken.

Herkenbaar? Leuk als je jouw reactie hieronder deelt.

Jij hebt vast ook weleens een mindere dag op je werk. Je bent bijvoorbeeld moe, chagrijnig of geïrriteerd. Dat zijn van die dagen dat je een opmerking van je baas even niet kan hebben. Misschien ervaar je het zelfs wel als negatieve kritiek. Het verliezen van een aanbesteding voelt als een persoonlijke nederlaag. En feedback van een klant of collega op jouw werk geeft je het gevoel dat je niet goed genoeg bent. Je voelt je niet gewaardeerd en hebt behoefte aan erkenning. Je wilt gezien worden.

Het tegenovergestelde gebeurt ook. Wanneer je in een vrolijke, blije bui bent, ervaar je diezelfde opmerking, verlies of feedback als een aanmoediging, leerpunt of misschien wel als een soort spirituele bypass (‘het had vast zo moeten zijn’). Dan komt de behoefte aan erkenning misschien wel helemaal niet in je op. Je voelt je juist heel erg gewaardeerd.

Hoe zit dat eigenlijk, dat we het ene moment meer behoefte aan waardering en erkenning lijken te hebben dan op andere momenten?

De kleur van het denken

“Dat ligt aan mijn bui.” Zo reageerde een deelnemer van een dagretreat op de vraag wat haar werkplezier lijkt te geven. Ze vertelde: “Soms vind ik de administratie doen echt zo ontspannend. Dan ben ik vrolijk, zet ik een lekker muziekje op en werk ik gedachteloos alle facturen weg. Maar soms heb ik mijn dag niet. Als ik moe en neerslachtig ben, dan vind ik de administratie doen echt vreselijk. Dan ga ik enorm oordelen over anderen en vooral ook over mezelf.”

Deze deelnemer benoemde een mooi inzicht over het denken: jouw bui (oftewel gemoedstoestand of stemming) bepaalt hoe jij op dat moment de werkelijkheid ziet. In een sombere of chagrijnige bui is jouw werkelijkheid ook somber. Alsof iedereen tegen je is, je niet gezien wordt en niemand je waardeert. In een vrolijke bui zie je jouw werkelijkheid en de mensen om je heen een stuk vrolijker. Alsof iedereen aardig is, het met je eens is en je gewaardeerd wordt. Jouw werkelijkheid wordt dus – volkomen onschuldig trouwens – gekleurd door je denken.

“Je gedachten zijn als het penseel van een kunstenaar.
Ze creëren een persoonlijk beeld van de realiteit waarin je leeft.”
–  Sydney Banks

Herkenning in plaats van erkenning

Het is niet je baas, de opmerking, de winst (of verlies), een presentje, schouderklopje of welke gebeurtenis dan ook waaruit jij erkenning of waardering haalt. Hoe echt dat ook lijkt. Dat is juist het misverstand, waardoor we maar blijven ploeteren. Daarmee zeg ik niet dat je geen waardering mag uiten. Blijf daar vooral mee doorgaan hoor als dat goed voor jou voelt.

Het gaat er alleen niet om WAT er dan gezegd, gedaan en dan daarover gedacht wordt. Maar herkennen DAT er gedacht wordt, in een bepaalde kleur en waar die gedachte eigenlijk vandaan komt. Dat herkennen kan heel behulpzaam zijn, bijvoorbeeld dus als jij je niet gewaardeerd voelt. Of merkt dat een ander zich niet gewaardeerd voelt ondanks jouw complimenten. Er wordt alleen – nogmaals volkomen buiten jouw schuld om – volautomatisch betekenis gegeven aan de gebeurtenis. Vaak met een oordeel dat het anders zou moeten zijn dan dat het NU is. En dat denken maakt de gebeurtenis vervolgens ook nog eens persoonlijk, waardoor jij je ineens wel of niet gewaardeerd voelt of niet.

Als je dat echt ziet, valt de behoefte om te sleutelen aan die gebeurtenis en vooral aan de (persoonlijke) betekenis misschien wel weg. Die gedachte was immers al gecreëerd en verdwijnt ook weer als vanzelf. Omdat alle gedachten altijd tijdelijk en vloeibaar zijn. Neem dit trouwens niet van mij aan. Ga het zelf herkennen.

Elke bui gaat weer voorbij

Net zoals een regenbui is jouw gemoedstoestand, stemming of bui ook altijd tijdelijk. Vaak duurt jouw bui niet langer dan een paar uurtjes. Zelfs in de meest verdrietige en stressvolle perioden zijn er tussendoor momenten dat je even een andere ‘bui’ hebt of het zelfs even helemaal vergeet. Alsof de zon zich even laat zien tussen de wolken. Kijk daar maar naar. Naar die zon die altijd schijnt, ook als je hem niet ziet.

Je bui herkennen is dus echt genoeg. Die bui is immers van zichzelf geen probleem. In het besef dat wat je werkelijk bent, je ware natuur, zoveel grootser is dan die buien. Net zoals die zon…

Op vrijdagochtend 3 november geef ik een gratis online inspiratiesessie waarin erkenning en waardering op het werk centraal staat. Ik zou het erg waarderen als je erbij bent. 😉