Stemmetjes over geld
Herken je ook dat stemmetje in je hoofd over geld? Bijvoorbeeld als je twijfelt over je baan, als je een onverwachte financiële tegenvaller hebt of als jij je afvraagt of je nog wel voldoende buffer op de bankrekening hebt voor het geval het nodig is. Het begint met het zien van een getal op je bankrekening, maar al snel lijkt het alsof je zonder eten naar bed moet.

Geldzorgen hebben we bijna allemaal. Of je nou een ondernemer of in loondienst bent. Of je nou rijk of arm bent. Of je nou wel of geen koophuis (of zelfs meerdere huizen) hebt. Of je nou wel of geen kinderen, personeel of partner hebt. Toch lijken geldzorgen nog steeds een taboe te zijn. We praten er liever niet over, maar denken er des te meer over. Met stress tot gevolg.

Potje onrust
Zelf had ik begin dit jaar zo’n stemmetje over geld. Ik twijfelde toen of ik zou stoppen met bepaalde opdrachten. Opdrachten waarmee ik makkelijk, zonder al teveel inspanningen, meer dan genoeg geld verdiende. Dan keek ik weleens naar mijn bankrekening en rekende ik uit hoeveel ik in buffer had om een tijdje zonder opdrachten te zitten. Er kwam toen een keer op om mijn zakelijke spaarrekening in 3 potjes te verdelen: een potje voor de Belasting, een potje voor een Buffer en een potje voor een Bonus voor leuke dingen. Ik had vooral lol om de namen van de potjes (viel jou de 3 B’s ook op?), dan dat ik plezier had om de verdeling. Want dit geknutsel met cijfers gaf mij toch een potje onrust! Voor mijn gevoel had ik nu namelijk ineens minder geld, terwijl ik echt geen euro minder op de bankrekening had. Grappig hè?

Geldzorgen versus geldproblemen
Ineens zag ik het verschil tussen een geldzorg en een geldprobleem. Stel nou namelijk dat ik echt geen rode rotcent meer in de potjes zou hebben, diep in de schulden zit, er nooit meer geld binnenkomt, ik ook niet meer kan werken of iets kan verkopen en er ondertussen wel rekeningen betaald moeten worden…, ja dan heb ik een geldprobleem. Maar dat was op dat moment helemaal niet aan de orde. Er waren alleen horrorgedachten dat het zover zou kunnen komen! In een denkbeeldige toekomst dus.

In het NU is er nooit een (geld)probleem
Eigenlijk is er in het NU nooit een probleem. Dus ook geen geldprobleem. Totdat je ineens spontaan aan geldtekorten denkt en wat dat dan betekent. Of beter gezegd: totdat er geldgedachten voorbijkomen. Want jij denkt niet expres aan geld. Dat gebeurt vanzelf. Je drukte immers niet op de “laat ik mij nu eens heerlijk zorgen maken over geld”-button, toch? Het gebeurt gewoon.

En voordat je het doorhebt, maak je van je geldzorgen een geldprobleem. Die natuurlijk door ons bewustzijn levensecht worden gemaakt via allerlei fysieke sensaties. Van die onrust willen we af, dus gaan we sleutelen en nog meer denken, denken en denken. Hoe langer je eraan denkt, hoe heftiger je probleem: financiële crisis! Wat dan behulpzaam kan zijn om te zien van waaruit die gedachten opduiken.

Van waaruit duiken gedachten op?
Voor mij voelt het alsof alle gedachten, dus ook zorgelijke én zorgeloze gedachten, oppoppen vanuit ‘het niets’. Ik noem het vaak: out of te blue. Alsof mijn gedachten wolkjes zijn die verschijnen én ook weer verdwijnen in die oneindige blauwe lucht. Dat herkennen helpt. Wetende dat alle (gedachte)wolkjes tijdelijk zijn en vanzelf weer verdwijnen als sneeuw voor de zon.

Je bent er maar één gedachte vandaan, zou Sydney Banks zeggen die de 3 principes ooit beschreef. Dan ontstaat er weer helderheid en opent zich een oneindig potentieel aan frisse mogelijkheden om van je geldzorgen geen probleem meer te maken.

Herkenbaar? Leuk als je jouw reactie hieronder deelt.

Jij hebt vast ook weleens een mindere dag op je werk. Je bent bijvoorbeeld moe, chagrijnig of geïrriteerd. Dat zijn van die dagen dat je een opmerking van je baas even niet kan hebben. Misschien ervaar je het zelfs wel als negatieve kritiek. Het verliezen van een aanbesteding voelt als een persoonlijke nederlaag. En feedback van een klant of collega op jouw werk geeft je het gevoel dat je niet goed genoeg bent. Je voelt je niet gewaardeerd en hebt behoefte aan erkenning.

Het tegenovergestelde gebeurt ook. Wanneer je in een vrolijke, blije bui bent, ervaar je diezelfde opmerking, verlies of feedback als een aanmoediging, leerpunt of misschien wel als een soort spirituele bypass (‘het had vast zo moeten zijn’). Dan komt de behoefte aan erkenning misschien wel helemaal niet in je op. Je voelt je juist heel erg gewaardeerd.

Hoe zit dat eigenlijk, dat we het ene moment meer behoefte aan waardering en erkenning lijken te hebben dan op andere momenten?

De kleur van het denken
“Dat ligt aan mijn bui.” Zo reageerde een deelnemer van een dagretreat op de vraag wat haar werkplezier lijkt te geven. Ze vertelde: “Soms vind ik de administratie doen echt zo ontspannend. Dan ben ik vrolijk, zet ik een lekker muziekje op en werk ik gedachteloos alle facturen weg. Maar soms heb ik mijn dag niet. Als ik moe en neerslachtig ben, dan vind ik de administratie doen echt vreselijk. Dan ga ik enorm oordelen over anderen en vooral ook over mezelf.”

Deze deelnemer benoemde een mooi inzicht over het denken: jouw bui (oftewel gemoedstoestand of stemming) bepaalt hoe jij op dat moment de werkelijkheid ziet. In een sombere of chagrijnige bui is jouw werkelijkheid ook somber. Alsof iedereen tegen je is, je niet gezien wordt en niemand je waardeert. In een vrolijke bui zie je jouw werkelijkheid en de mensen om je heen een stuk vrolijker. Alsof iedereen aardig is, het met je eens is en je gewaardeerd wordt. Jouw werkelijkheid wordt dus – volkomen onschuldig trouwens – gekleurd door je denken.

“Je gedachten zijn als het penseel van een kunstenaar.
Ze creëren een persoonlijk beeld van de realiteit waarin je leeft.”
–  Sydney Banks

Herkenning in plaats van erkenning
Het is niet je baas, de opmerking, de winst (of verlies), een presentje, schouderklopje of welke gebeurtenis dan ook waaruit jij erkenning of waardering haalt. Hoe echt dat ook lijkt. Dat is juist het misverstand, waardoor we maar blijven ploeteren. Daarmee zeg ik niet dat je geen waardering mag uiten. Blijf daar vooral mee doorgaan hoor als dat goed voor jou voelt.

Het gaat er alleen niet om WAT er dan gezegd, gedaan en dan daarover gedacht wordt. Maar herkennen DAT er gedacht wordt, in een bepaalde kleur en waar die gedachte eigenlijk vandaan komt. Dat herkennen kan heel behulpzaam zijn, bijvoorbeeld dus als jij je niet gewaardeerd voelt. Of merkt dat een ander zich niet gewaardeerd voelt ondanks jouw complimenten. Er wordt alleen – nogmaals volkomen buiten jouw schuld om – volautomatisch betekenis gegeven aan de gebeurtenis. Vaak met een oordeel dat het anders zou moeten zijn dan dat het NU is. En dat denken maakt de gebeurtenis vervolgens ook nog eens persoonlijk, waardoor jij je ineens wel of niet gewaardeerd voelt of niet.

Als je dat echt ziet, valt de behoefte om te sleutelen aan die gebeurtenis en vooral aan de (persoonlijke) betekenis misschien wel weg. Die gedachte was immers al gecreëerd en verdwijnt ook weer als vanzelf. Omdat alle gedachten altijd tijdelijk en vloeibaar zijn. Neem dit trouwens niet van mij aan. Ga het zelf herkennen.

Elke bui gaat weer voorbij
Net zoals een regenbui is jouw gemoedstoestand, stemming of bui ook altijd tijdelijk. Vaak duurt jouw bui niet langer dan een paar uurtjes. Zelfs in de meest verdrietige en stressvolle perioden zijn er tussendoor momenten dat je even een andere ‘bui’ hebt of het zelfs even helemaal vergeet. Alsof de zon zich even laat zien tussen de wolken. Kijk daar maar naar. Naar die zon die altijd schijnt, ook als je hem niet ziet.

Je bui herkennen is dus echt genoeg. Die bui is immers van zichzelf geen probleem. In het besef dat wat je werkelijk bent, je ware natuur, zoveel grootser is dan die buien. Net zoals die zon…

Op vrijdagochtend 3 november geef ik een gratis online inspiratiesessie waarin erkenning en waardering op het werk centraal staat. Ik zou het erg waarderen als je erbij bent. 😉

Het is 3 uur ‘s nachts en je wordt ineens wakker. Je draait je om en probeert weer in slaap te vallen. Maar je begint te malen. En dus draai je je weer om naar de andere kant. En vervolgens blijf je maar aan de werkdag van morgen denken…

The Opposites schreven er een nummer over:
Slapeloze nachten
Lig alleen in bed
Denk alleen aan morgen
Mijn gedachte maakt me gek

Gekmakende gedachten
Vroeger lag ik regelmatig in bed al die ene mail te formuleren die ik nog moest versturen. Ik schreef hem wel 10 keer in mijn hoofd. Of ik was een meeting aan het voorbereiden, terwijl ik eigenlijk wilde slapen. Tussendoor popte dan ook nog op welke fouten ik eerder die dag misschien wel gemaakt had of in de toekomst nog zou kunnen maken.

Hoe langer ik lag te woelen, hoe meer rampscenario’s er voorbij kwamen. En daar moest dan natuurlijk ook weer over nagedacht worden. Hoe kon ik die voorkomen? Gek werd ik van die onrustige gedachten!

Hoe meer onrust ik ervaarde, hoe meer het leek alsof het ook echt een slapeloze nacht zou gaan worden. Dan zag ik het alweer 4 uur worden. En dan kwam er weerstand tegen het wakker liggen. Ik moest natuurlijk wel fit zijn voor de dag van morgen. Want anders zou die meeting niet goed gaan. Wat zouden ze dan wel niet van mij denken? In mijn hoofd was ik dan al ontslagen, waardoor ik mijn hypotheek niet meer kon betalen en ik mijn huis uit moest.

De gedachtentrein ontspoorde.

Nooit meer wakker liggen van slapeloze nachten
Vaak worden er allerlei tooltjes en trucjes geadviseerd om je aandacht in je lichaam te brengen, bijvoorbeeld met yoga nidra of het geluid van ruisende golven. Maar als dat voor iedereen altijd zou helpen, dan zou niemand meer ‘s nachts wakker liggen. De ene keer val je er misschien wel van in slaap en een andere keer niet. Misschien word je er zelfs nog onrustiger van, omdat de oefening bij jou niet lukt. Doe je dát ook al niet goed… Zucht.

Een betere nachtrust begon bij mij met zien dat slapen een concept is waar veel ideeën over zijn. We hebben veel gedachten om slapen heen, zoals waaraan een goede nachtrust zou moeten voldoen. Bijvoorbeeld dat we een bepaald aantal uur slaap nodig hebben om te kunnen functioneren. En toch zijn er mensen die maar een paar uur slapen en mensen die juist heel veel slapen en beiden prima functioneren. Of we vinden dat je hooguit één keer per nacht even kort 5 minuten wakker mag worden om naar het toilet te gaan. Maar echt niet vaker en langer dan dat, want anders… (En daar gaat de gedachtetrein weer rijden.) Maar wat nou als al die gedachten over waaraan je slaap moet voldoen wegvallen? Zou je dan nog wakker liggen van een slapeloze nacht?

Bovendien is slapen eigenlijk helemaal geen concept. We doen het namelijk allemaal en slapen is iets compleet natuurlijks. Daar is niets voor nodig. Het gebeurt gewoon! Je valt er ineens in… Daar hoef jij niets voor te doen. Net zoals wakker worden trouwens. Ook dat gebeurt gewoon.

The Opposites zingen nog verder:
M’n hoofd zit in de toekomst
M’n lichaam in het nu

Je hoofd heeft onzekerheid op bezoek
Ook het besef dat mijn hoofd vaak in de toekomst was (nou ja, niet letterlijk dan natuurlijk…) heeft ervoor gezorgd dat ik die tooltjes en trucjes niet meer als dé oplossing zag. Het kan namelijk veel simpeler: herkennen dat er op dat moment – in het nu – denken op bezoek is. En het voordeel van bezoekers zijn: ze gaan altijd weer weg. Ze blijven niet voor altijd bij je wonen; ze komen slechts tijdelijk op visite. Zo spontaan als ze langskwamen, zo plotsklaps zijn ze ook ineens weer verdwenen.

Gekmakende gedachten komen uiteindelijk altijd neer op onzekerheid. Of we wel goed genoeg zijn. Of we wel veilig zijn. Je bent even vergeten wat je ware aard is. Veiligheid is namelijk jouw fabrieksinstelling; je basis; je uitgangspunt. Het is wie je bent. Je bent níet dat wakker liggende lichaam dat denkt. Je bent niet gek te maken. Maak dit jou nieuwsgierig? Begin eens met je af te vragen van waaruit die ‘gekmakende’ gedachten eigenlijk verschijnen en ook weer in verdwijnen. Dus vóórdat een slapeloze nacht een dilemma werd.

Ervaar je zelf ook regelmatig (‘s nachts of overdag) gekmakende gedachten en gevoelens en wil je van die ballast af? Dan nodig ik je uit voor mijn gratis online inspiratiesessie op vrijdagochtend 6 oktober. Dan mijmeren we verder over dit onderwerp met andere harde werkers en ondernemers.

Iedereen heeft weleens last van keuzestress op het werk. Wil ik in deze baan blijven of niet? Wil ik die lastige klus nu of later uitvoeren? Ga ik vrijdagmiddag borrelen met mijn collega’s of uit eten met mijn gezin? Blijf ik in de file staan of ga ik van de snelweg af? Als je erover praat met anderen, dan krijg je vast allerlei goedbedoelde tips en adviezen. Ook het internet staat er vol mee hoe je weloverwogen keuzes maakt. Hoe langer je wikt en weegt, hoe moeilijker het lijkt te worden om die knoop door te hakken. Maar hoe klinkt het voor jou dat je de keuze eigenlijk al weet, maar het alleen nog niet ziet?

Welke poort moet ik kiezen?
Onlangs droomde ik dat ik in mijn favoriete stad Málaga was. Ik zat in een overvolle tram en ik voelde aan alles dat ik uit die tram wilde stappen. Weg uit die benauwde mensenmassa. Ik stapte uit en kwam uit in een wijk die ik niet kende. Nieuwsgierig wandelde ik door de wijk en genoot ik van het moment. Ineens kwam ik op een mega groot plein uit, dat helemaal leeg was. Om het plein heen stonden allemaal gebouwen met poorten. Ik stond daar in het zonnetje en vroeg me af: welke richting moet ik nu op? Welke poort moet ik nu nemen? Wat bevindt zich achter elke poort? Ik zag een paar mensen rondlopen op het plein en iedere keer als ik naar ze toe liep om de weg te vragen, verdwenen ze in het niets.

Toen ik vervolgens wakker werd, moest ik heel hard lachen. Ik vond het zo’n prachtige metafoor voor wat er op dat moment in mijn leven speelde. Ik twijfelde op dat moment namelijk over mijn bedrijf en had het gevoel dat ik een keuze moest maken. Maar ik had totaal nog geen idee wat er zich achter elke ‘keuzepoort’ bevond.

Wat als ik de verkeerde keuze maak?
Als je keuzestress hebt, willen we vaak eerst alle poorten bekijken voordat we een keuze maken. We doemdenken en zien allerlei obstakels die we eerst willen analyseren. We zijn – volkomen onschuldig – vooral bezig met ‘Wat als ik de verkeerde keuze maak?’ We lijken vooral angst te hebben voor iets dat er nog niet is.

Maar kun je leven met de vraag dat je het niet weet? Oftewel: kun je leven met het niet weten? Wat popt er dan bij jou op? Als je goed kijkt, zie je dat er in het hier en nu eigenlijk niks aan de hand is. Je bevindt je alleen op ‘een leeg plein’. Er is er ook nog niks voorbij die poort. Totdat we denken van wel…

“Everybody is only one thought away from whatever you are looking for.
And that one thought, do you know what it is? It’s the state of thoughtlessness.”
– SYDNEY BANKS

Chill, en je weet weer wat je wil
Als we keuzes willen maken, lijkt het zo zinvol om er nog meer over na te denken, alles rationeel te overwegen en advies te vragen aan anderen. Je bent dan echter zo bezig met denken, denken en nog eens denken, dat er dan juist chaos in het hoofd ontstaat. Een enorme gedachtenstorm! Je kunt het vergelijken met zo’n sneeuwbol. Als je blijft schudden, dan wordt de bol overal gevuld met sneeuw en zie je niet meer wat daarachter zit. Wanneer je stopt met schudden, verschijnt vanzelf wat zich in die bol bevindt.

Als ik dan toch één tip mag geven, dan is het:
Chill, en je weet weer wat je wil.

Elke keer als je keuzestress ervaart, hoef jij je alleen maar te realiseren dat je in een gedachtenstorm zit. Meer niet. Dan zul je zien dat je uiteindelijk vanuit het niets – vanuit die leegte – een keuze zal maken. Of niet, want ook dat is een keuze. Chill he?

 Op vrijdagochtend 6 oktober geef ik trouwens weer een gratis online inspiratiesessie met als onderwerp gekmakende gedachtes en gevoelens. Wéér iets om te kiezen: sluit ik aan of niet? 😉

Als we op ons werk ergens last van hebben, dan lijkt het vaak te komen doordat we tijd tekort komen. Voor veel verkopers is tijd zelfs hun grootste concurrent. Om tijd beter te kunnen managen worden er allerlei trainingen en tips aangeboden, die zich allemaal richten op (het veranderen van) gedrag. Maar is tijd eigenlijk wel te managen?

Iedereen ervaart tijd anders
Onlangs zat ik in een overvolle trein van Breda naar Rotterdam toen iemand naast mij gebeld werd. “Ik heb wel even tijd, ik zit namelijk in de trein”, hoorde ik zeggen. Voor hem voelde dit als een moment dat hij wel even kon bellen. Maar er zijn vast ook een hoop mensen die juist niet in een overvolle trein willen bellen en er dan dus juist GEEN tijd voor hebben.

Kom jij regelmatig tijd tekort om te gaan sporten? Recent zei iemand tegen mij: “Ik heb vandaag geen tijd, want ik moet sporten”. Voor die persoon voelt die ene sportafspraak als dat er die dag echt niks anders naast gepland kan worden. Terwijl iemand anders misschien wel 10 afspraken op die dag heeft staan én ook nog tijd ervaart om te gaan sporten.

Begrijp me goed, in beide gevallen is er geen goed of fout in hun uitspraken. Het laat alleen maar zien dat de trein, het aantal afspraken of het sporten níet bepaalt of je tijd hebt. Iedereen ervaart tijd immers anders. Dat komt omdat tijd niet tastbaar is. Het bestaat alleen maar in het denken. Denk daar maar eens een tijdje over na ;-).

Je zorgen maken over tijd, zorgt dat het tijd kost
Misschien herken je dat als je ergens naartoe gaat waar je nog nooit geweest bent, dat dat dan langer lijkt te duren dan de terugreis. Op de heenreis denken we meer dan de terugreis. Kom ik wel op tijd? Kan ik het wel vinden? Gaat mijn presentatie wel goed? Dat was ook zo bij mijn treinreis van Breda naar Rotterdam. Ik wilde graag op tijd zijn voor mijn training aan ploeterende professionals. Ik maakte me zelfs een beetje zorgen. Er kwamen al allerlei gedachten naar boven over wie ik kon bellen als ik te laat dreigde te komen, wat ze dan wel niet van mij zouden denken en wat ik dan zou zeggen. Een hele gedachtetrein met zorgen over tijd dus. En hoewel de terugreis precies even lang was, voelde deze veel korter. Waarom? Heel simpel: er was minder denken.

Een intern gesprek over tijd
Nu hoor ik je denken: “Oh, dus het levert mij tijd op als ik me minder zorgen maak over tijd?” Maar ja, die zorgen en gedachten poppen op zonder dat jij daar invloed op hebt. Je hebt geen aan-uitknop. Het is wel interessant om te gaan herkennen dát er veel tijdverspillers zijn in onze ervaring van tijd, zoals je druk maken of je wel voldoende tijd hebt of niet. Vaak zijn we drukker met ons ‘interne gesprek’ of we de afspraak wel gaan redden (of dat-ie wel goed gaat), dan dat we druk zijn met de afspraak zelf.

Een afspraak in je agenda gaat namelijk volkomen onschuldig gepaard met een hoop denken. Je ziet bijvoorbeeld niet alleen een afspraak genoteerd staan, maar ook een denkbeeldige komma erachter met “ohja daar moet ik nog iets voor voorbereiden”, “krijg ik het wel op tijd af”, “ohjeee, ik moet nog zoveel”, etc. Hoe meer komma’s met bijzinnen, hoe meer en meer je het gevoel hebt tijd tekort te komen. De stress vliegt je spontaan om de oren! Terwijl er alleen maar een notitie in je agenda stond.

“De aanwezigheid is het enige wat we continu zoeken, of we het nou weten of niet”.
– Dicken Bettinger (3P coach)

Hoe krijg ik dan meer (grip op) tijd?
Vanuit de 3 principes kijken we niet naar gedrag, maar wordt er alleen beschreven hoe de menselijke ervaring (zoals tijdsbeleving) eigenlijk ontstaat. Het laat zien dat je tijd altijd (zonder enige uitzondering dus) beleeft in het denken. Hoe meer en meer je gaat herkennen dat je allerlei (denkbeeldige) komma’s en bijzinnen toevoegt in je hoofd, hoe eerder je geneigd bent de volgende keer een punt te zetten. Want zijn al die zorgelijke gedachten in die bijzinnen eigenlijk geen klinkklare onzin?

Managen van tijd is dan ook overbodig. Het moment van realiseren is al genoeg om ervoor te zorgen dat je weer terug in het moment bent. Daar waar je wilt zijn. Alleen daar vind je wat je zoekt. Het is eigenlijk zo simpel, totdat we erover na gaan denken.

Disclaimer: voor je nu je agenda uit het raam gooit: het blijft nog steeds handig om je afspraken ook daadwerkelijk te plannen in een agenda. Bijvoorbeeld als je wilt deelnemen aan deze training voor minder geploeter en meer werkplezier.

Het is alweer een aantal jaar geleden dat ik voor het eerst hoorde over dé brief van Mavis Karn (een Amerikaanse 3P coach). Zij schreef deze als afscheidscadeau toen zij stopte met haar werk in een jeugdgevangenis. Deze brief wordt nu ook volop verspreid buiten de gevangenismuren. En gelukkig maar. Want wat een wijsheid – ook voor voormalige kinderen – staat er in deze brief!

In deze brief noemt zij het “een geheim”. Daarmee bedoelt ze niet dat haar boodschap verborgen gehouden moet worden. Ze deelt namelijk juist “iets” wat we eigenlijk allemaal al weten (ja ook jij), maar alleen lijken te vergeten.

Iedere keer als ik deze brief lees, herinnert het mij telkens weer waar datgene wat ik op dat moment zoek altijd te vinden is. Ook als ik het even niet zie. Daarom deel ik deze prachtige brief hieronder ook graag met jou. In deze podcastaflevering op Spotify of Apple Podcasts hoor je mij er trouwens nog verder over mijmeren.

Beste kinderen (en voormalige kinderen),
Ik heb een geheim om je te vertellen, niemand wilde het voor je verborgen houden. Het is zo duidelijk is dat mensen het niet konden zien. Zoals overal zoeken naar de sleutel die je in je hand hebt.

Het geheim is dat je al een heel, perfect persoon bent. Je bent geen beschadigd goed, je bent niet incompleet, je hebt geen gebreken, je bent niet onaf, je hebt geen verbouwing, reparatie, polijsting of grote rehabilitatie nodig. Alles wat je nodig hebt om een ​​geweldig leven te leiden, heb je al in je. Je hebt gezond verstand, wijsheid, geniale creativiteit, humor, eigenwaarde. Je bent puur potentieel… je mist niets.

Het enige dat je ervan kan weerhouden te genieten van alles wat je al bent, is een gedachte. Eén gedachte, jouw gedachte. Niet de gedachte van iemand anders. Jouw gedachte. Welke gedachte je op dit moment ook denkt, het voelt belangrijker om na te denken, dan je dankbaar, levend, tevreden, vreugdevol, optimistisch, liefdevol en vredig te voelen. Dat is het enige dat tussen jou en geluk staat.

En raad eens wie de leiding heeft over jouw denken? Raad eens wie bepaalt waar je aandacht naar toe gaat? Raad eens wie mag schrijven, produceren, regisseren en schitteren op het moment dat jij er middenin zit? Jij! Alleen jij. Niet je verleden (opgeslagen gedachte), niet de toekomst (heb je ooit gemerkt dat het nooit, nooit opduikt?), niet je ouders (ze denken allemaal hun eigen gedachten), of je vrienden (idem), of school of televisie of situaties of omstandigheden of wat dan ook. Alleen jij.

Denken is een geweldig vermogen. Zoals elk vermogen kan het worden gebruikt als hulpmiddel of als wapen tegen onszelf en anderen. En net als bij elk ander hulpmiddel, kunnen we aan de hand van het gevoel zien of we het voor of tegen onszelf gebruiken. Als we onszelf of anderen tegenspreken, komen we in de problemen. Als we dat niet doen, blijven we meestal uit de problemen.

“Gevoelens bestaan om ons te waarschuwen ons denken niet te gebruiken om problemen in ons leven te creëren
en om ons terug te leiden naar ons natuurlijke, gezonde vermogen om ons leven volledig te leven.”

Onthoud dus alsjeblieft dat je gedachten je niet altijd de waarheid vertellen. Als we in een slecht humeur zijn, ons neerslachtig voelen, zijn onze gedachten niet te vertrouwen… ons IQ zakt. Wanneer onze gedachten voorbijgaan en we opfleuren, is ons denken weer creatief, positief… ons IQ gaat omhoog. De enige manier waarop je je slecht over jezelf en je leven kunt voelen, is als je slecht over hen denkt… Het is aan jou, elke minuut dat je leeft. Het is altijd aan jou.

Dit is het beste, meest bevrijdende geheim dat ik ooit heb geleerd, en ik wil dat jij het ook weet.

Met liefde,
Mavis