Werkgeluk of werkgelul?

Werkgeluk of werkgelul?

“Mijn collega’s vinden werkgeluk maar werkgelul!” Dit zijn niet mijn woorden, maar van een projectleider die verantwoordelijk is voor werkgeluk binnen haar organisatie. Ze vertelde dat haar collega’s geen behoefte lijken te hebben aan cursussen of coaching in het kader van werkgeluk. Ze vinden het woord werkgeluk maar vaag, een beetje zweverig zelfs. Werkgeluk lijkt meer een wens te zijn vanuit de leiding of HR in plaats vanuit de medewerkers zelf. Die medewerkers willen gewoon met plezier hun werk doen en minder ploeteren. Dus ik snap eigenlijk wel dat zij werkgeluk maar werkgelul vinden.

De sportcommentator
Het woord ‘werkgelul’ doet mij echter aan iets anders denken. Namelijk aan al die kletspraat in ons hoofd. Herken jij ook die sportcommentator tijdens de voorbeschouwingen? Die kruipt in je hoofd en vertelt je wat er nog allemaal gedaan moet worden en waarschuwt je alvast over wat er zou kunnen gebeuren als je het niet (goed) doet. Zo lag ik vroeger regelmatig uren ’s nachts wakker, terwijl ik ondertussen in mijn hoofd allerlei scenario’s aan het uitwerken was ter voorbereiding van een meeting of een presentatie. Hoe langer ik wakker lag, hoe dramatischer de scenario’s. Rampscenario’s zelfs. Alsof mijn leven er vanaf hing. Die scenario’s kwamen trouwens nooit precies zo uit als dat ik gevreesd had. Het ging altijd net even wat anders en meestal ook een stuk makkelijker.

Na die meeting of presentatie ging het geouwehoer van mijn sportcommentator trouwens desondanks gewoon nog vrolijk verder hoor. Net zoals ze op Viaplay, ESPN en Studio Sport langer nabeschouwen dan de duur van de meeste sportwedstrijden zelf. Die nabeschouwing in mijn hoofd ging vooral over hoe ik het toch nog net iets beter, sneller of efficiënter had kunnen doen. Van alles werd er geanalyseerd, zogenaamd onder het mom van leren voor de toekomst. Hoe langer het terugblikken duurde, hoe zelfkritischer en negatiever het gelul in mijn hoofd echter werd.

De gedachtentrein
Stel er is nu een bepaalde situatie op je werk. Je hebt vandaag een deadline, je collega heeft zich ziekgemeld of je baas vertelde net dat er in de afgelopen maand te weinig omzet is gedraaid. Die situatie neem je waar via jouw denken. Alsof er een locomotief met het nieuwsbericht komt binnenrijden op jouw hoofdstation. Maar het blijft niet bij alleen maar waarnemen. Razendsnel en volkomen onschuldig geef je een betekenis aan de situatie. Mag het er zijn of moet het anders? Wat betekent dit nu voor mij? Vervolgens komen er dan volautomatisch meerdere treinwagonnetjes achteraan. Dat zijn vaak wagonladingen vol met oordelen, oorzaken en mogelijk ook meteen al oplossingen. Die gedachtetrein is net een hogesnelheidstrein. Als die eenmaal op stoom is, gaat die trein razendsnel. Hoe langer die gedachtetrein wordt, hoe chaotischer en hoe onrustiger in ons hoofd. Ook dreigt die trein vaak te ontsporen. Voordat je het doorhebt, denk je zelfs al aan ontslag en heb je geen geld meer voor je hypotheek.

Terwijl jij nu deze tekst leest, heb jij ook gedachtetreinen. Alsof er meerdere radiozenders tegelijkertijd aanstaan. Jij leest hier niet alleen deze woorden. Je geeft er ook automatisch en moeiteloos je eigen betekenis aan. Vervolgens ga je misschien wel vergelijken met iets wat je eerder elders hebt gehoord of gelezen. En ben je wellicht ook nog even afgeleid door een voorbijrijdende auto of langslopende collega. Of denk je spontaan aan compleet iets anders. Misschien heb je een oordeel over dit verhaal of mijn schrijfstijl. Voel jij je nu wat moe of somber, dan heb je vast wat negatieve gedachten. Voel jij je nu blij en vrolijk, dan is je oordeel vast een stuk positiever.

Wees gerust. Ik neem je het niet kwalijk dat jij nu oordeelt. Het denken gebeurt immers allemaal volkomen onschuldig. Waarmee ik bedoel dat die gedachten nou eenmaal random voorbijkomen. Niet alleen bij jou en mij. Maar echt bij iedereen. Jij (als een ego) bepaalt zelf echt niet wat je eerstvolgende gedachte is. Die gedachten poppen vanzelf op vanuit het niets. En goed nieuws voor jou: die gaan ook vanzelf weer weg in dat niets. Wel lijk je een keuze te hebben of je in die trein blijft zitten.

Gedachtetreinen kunnen trouwens ook super tof zijn! Bijvoorbeeld als je out of the box wilt brainstormen met je collega’s. Laat die treinen dan juist even heerlijk rijden en ontsporen. Heb je echter last van die gedachtetreinen? Omdat ze gevuld zijn met zorgen, onzekerheden of angsten? Dan is het  behulpzaam om te zien hoe het systeem van onze menselijke ervaring werkt. Want al die wagonnetjes met oordelen, oorzaken en oplossingen helpen je dan natuurlijk niet. Je realiseren dat je in een gedachtetrein zit, is echt al voldoende. Zie het als een liefdevolle waarschuwing dat je de verkeerde kant op aan het rijden bent. Het moment dat jij je dat weer realiseert, ben je weer terug op je station. Van werkgelul naar werkgeluk dus.

“The second you realize it’s thought, it’s gone.
You are back to the now. You are back to happiness.” 

– sydney banks

 

 Wil jij inzicht in jouw gedachtentrein? In tegenstelling tot wellicht wat andere werkzaamheden op je werk of in je onderneming is inzicht niet te delegeren. Je zult het zelf moeten zien. En dat is iets anders dan verstandelijk begrijpen. Misschien kan dit online introductieprogramma of dit dagretreat in Breda of voor jouw organisatie je daarbij helpen?

Wie zit er eigenlijk aan het stuur?

Wie zit er eigenlijk aan het stuur?

Het was op een vroege zondagochtend. Terwijl veel mensen nog sliepen of genoten van hun ontbijt fietste ik naar de yogaschool. Het was nog heerlijk rustig op straat. Het aantal auto’s dat ik onderweg tegenkwam was op één hand te tellen. Bij verschillende kruispunten kon ik dan ook heel ontspannen door het rode licht rijden. Als er toch een sporadische auto in de buurt was, stopte ik wel voor het rode licht. Dat ging allemaal heel natuurlijk. Het fietsen zelf en het wel of niet stoppen voor een stoplicht; het gebeurde gewoon, zonder dat ik daar eigenlijk over nadacht.

Net zoals ik tijdens deze fietsrit ook ineens abrupt en keihard op mijn piepende remmen trapte. Er schoot namelijk spontaan een hond aan een strakke lijn naar de andere kant van het fietspad. Het scheelde niet veel (ik schat zo’n 10 centimeter) of ik was tegen die hondenlijn aangereden en er hoogstwaarschijnlijk overheen gevallen. Dat remmen gebeurde (net zoals het fietsen en het wel of niet stoppen voor de stoplichten) ook heel natuurlijk. Daar dacht ik niet eerst even over na. Ik remde gewoon spontaan.

Daarna kwamen er trouwens wel gedachtes hoor. Dat ging razendsnel. In mijn geval kwam er bijvoorbeeld meteen een oordeel over de hondeneigenaar. En vervolgens gedachtes over wat er had kunnen gebeuren, dat ik dan misschien wel gewond was geraakt en dat ik dan misschien wel geen yogales meer kon geven. Niet echt zinvolle gedachten, want dat was natuurlijk in dat moment totaal niet aan de orde. Maar die zinloze gedachtes wilden blijkbaar even beleefd worden inclusief wat fysieke sensaties, zoals een snellere ademhaling. Na een vriendelijke glimlach en excuus van de hondeneigenaar fietste ik weer door. Het vervolgen van mijn weg ging ook weer heel natuurlijk en als vanzelf.

Dit voorval deed me denken aan een verhaal van een vriendinnetje. Zij kwam een keer een spookrijder tegen op de snelweg. Ook zij gaf aan dat ze eerst plotsklaps uitweek en dat er daarna pas gedachtes kwamen. Vooral hét moment van uitwijken was haar zo bijgebleven. Alsof er ‘iemand’ was, die het rijden even van haar overnam. Alsof er ‘iets’ was, dat ervoor zorgde dat zij abrupt uitweek. Datgene voelde slimmer en sneller dan haar persoonlijke brein kon bevatten. Dat noemen we dan ook weleens een engeltje op onze schouder.

Maar wie reed er nou eigenlijk écht die hele rit? In ons taalgebruik zeggen we wel: Ik fiets of ik rijd. Maar is dat wel zo? Wie zit er nou eigenlijk echt aan het stuur? Ik was als persoontje namelijk helemaal niet bewust rondjes aan het trappen. Het trappen op de fiets gebeurde gewoon. Er was ook geen Natasja die heel bewust ging nadenken of ze wel of niet zou stoppen of remmen voor een stoplicht of een overstekende hond. Er werd gewoon gefietst, gestopt en geremd. Als jij weleens autorijdt, zul jij vast ook wel herkennen dat je ineens opmerkt waar je op dat moment rijdt en er blijkbaar al een tijdje gewoon onbewust – in een soort van flow – gereden werd. Je werd voor je gevoel gereden.

Wie zit er eigenlijk echt aan het stuur? Het is een vraag die jou misschien wel een glimp laat zien dat er ‘iets’ is wat verder gaat dan ons persoonlijk brein kan bevatten. Je hoeft niet over het antwoord na te denken. Het persoonlijk brein heeft er mogelijk toch geen antwoord op. Omdat datgene vormloos is. Zodra wij er woorden aan geven krijgt het vorm en lijkt het niet meer te kloppen. Kortom blijf gewoon lekker door het leven rijden. Misschien herken je dan ooit vanzelf wie (of wat) dat eigenlijk doet en zie je dat er heel ontspannen door het leven wordt gereden.

Vind je dit een leuk onderwerp om verder over te mijmeren? Plan een kennismakingsafspraak in mijn online agenda en laten we kijken wat er zich wilt ontvouwen.

“There is one Universal Mind common to all, and wherever you are it is with you always.

There is no end or limitation, nor are there boundaries.”

– sydney banks

Intro Ontspannen Werken

Intro Ontspannen Werken

Waar krijg jij positieve energie van? Dat was de centrale vraag tijdens deze Online Masterclass Ontspannen Werken ter gelegenheid van de lancering van deze website.

In deze korte videocompilatie (van ongeveer 13 minuten) zie en hoor je de highlights uit deze sessie, zoals:

  • Waar je energie daadwerkelijk vandaan komt;
  • Wat de rol van het denken is;
  • Dat je maar 1 gedachte verwijderd bent van ontspannen werken;
  • Natasja’s 2 favoriete uitspraken van Sydney Banks;
  • En last but not least: de feestelijke lancering van deze website.

Ga lekker achteroverhangen en geniet van deze opname.

Smaakt dit naar meer? Binnenkort start er een online introductieprogramma, waarin we in 3 (live) online sessies mijmeren over ontspannen werken met de 3 principes als uitgangspunt. Dit programma is voor jou als je weleens ongemak, onrust of onzekerheid ervaart en graag eens op een andere manier naar die ervaring wil kijken. Deelnemers hebben vaak al van alles geprobeerd op het gebied van mindset, psychologie of spiritualiteit, maar blijven ervaringen houden die ze toch graag anders zien.

 

Stress… doehoei!

Stress… doehoei!

Onlangs raakte ik aan de praat met iemand die sinds kort werkloos is. Ze was gestopt met haar baan in de sales. “Dat is namelijk zo stressvol”, zei ze stellig. Ze legde me uit waarom: de fatale deadlines, de hoge targets, het werken in avonden en weekenden en in haar nek hijgende managers.

Ik liet vallen dat ik zelf ook in de sales werk en een eigen bedrijf heb. Ik vertelde dat ik onregelmatig werk (ook ‘s avonds en in het weekend) én bedrijven help met het binnenhalen van grote klanten via aanbestedingen. “Ja, maar dat is anders”, reageerde ze.

Klopt dat er iets anders is… Maar dat zit hem niet in de baan zelf, in het hebben van een eigen bedrijf of het wel of niet hebben van iets anders. Het is echt een misverstand dat we stress krijgen door ons werk, door anderen of door omstandigheden van buitenaf. Werken in de sales (of in wat voor branche dan ook) geeft geen stress. Want dan zou iedere salesmedewerker stress ervaren en dat is toch echt niet zo. Het zijn echter onze gedachten erover die maken hoe we het werk ervaren. En die zijn inderdaad bij iedereen anders.

Denk maar eens aan een stapel papieren op je bureau. Voor de een bestaat zo’n stapel slechts uit een aantal vellen papier. Een ander geeft (volkomen onschuldig buiten zijn invloedsfeer) meteen een betekenis aan deze papieren. Zo klaagt een vriendinnetje vrijwel na iedere vakantie over haar collega’s die haar werk niet goed hebben overgenomen. Haar eerste werkdag na haar vakantie begint steevast met het moeten wegwerken van een stapel papieren. Terwijl een ander vriendinnetje het altijd tof vindt als er een stapel papier op haar bureau ligt. “Dan heb ik tenminste wat te doen.”

Grote kans dat jij weer andere gedachten hebt over die stapel papieren van mijn vriendinnetjes. Je zag ze eerst zelfs niet, totdat je er net aan ging denken. Jij geeft bovendien een totaal andere betekenis aan die papieren dan mijn vriendinnetjes. Terwijl die papieren er toch echt hetzelfde uitzien. Kortom die papieren geven zelf geen stressgevoel, maar je gedachten erover wel.

“Het denken creëert een wereld en zegt dan: dat heb ik niet gedaan.”

– david bohm

In dit inzicht zit geen advies dat je gewoon altijd in je baan moet blijven hoor. En wat ik ook niet bedoel is dat jij je mindset moet veranderen of vooral maar positief moet gaan denken als je stress op je werk ervaart. Inzien dat je altijd (ja echt altijd!) alleen maar je gedachten ervaart is voldoende. Er zit verder helemaal geen opdracht in.

Als een soort bijwerking van dit inzicht vielen bij mij veel stressvolle gedachten van me af. Heb ik dan nooit meer stress? Natuurlijk wel. Ik ben ook een mens. Ik herken nu alleen sneller wanneer ik in een gedachtetrein ben gestapt. Op dat soort momenten zie ik ook die gedachtetrein weer wegrijden. Kedenkedenk? Kedenkedenk? Doehoei!